Olveiroa - Portocamiño (25.20 km)
Vannacht werd ik wakker met hevige hoofdpijn en een verstopte neus. Na een toiletbezoek kon ik niet meer inslapen.
De Camino loopt op zijn einde. Velen blijven 's nachts hangen en drinken wijn, maken plezier. De Nederlanders zouden dit " lekker wijnen" noemen. Ik heb mijn bed nodig.
Om 3u begin ik overal spierpijn te hebben: mijn rug, nek, schouders, benen. Anne zou zeggen: "Neem een Dafalgan!". Maar die zitten ergens in mijn rugzak. Ik heb ze niet nodig gehad en wil midden in de nacht niet in mijn rugzak gaan rommelen. Dus moet ik wachten tot 's ochtends.
Om 6u blijf ik last hebben van hoofdpijn. Ik heb kou en voel me duizelig. Ik heb toch niet nu terug last van de kristallen in mijn oren..??? Ik besluit om vandaag met de bus naar Negreira te rijden. Waar zou ik een bus kunnen nemen....?? Maar later bedenk ik me en beslis van later te vertrekken: rond 8u30, als de zon opkomt, zodat mijn lichaam het terug warm krijgt tijdens het stappen
Na amper 1 km zie ik een bar waar ik een ontbijt neem. Daarna, met volle moed, ga ik er weer vol voor, alhoewel het niet meer mijn tempo van enkele dagen geleden is.
Anne bekijkt met mij om de tocht voor vandaag wat ik te korten. Ze zoekt een herberg die 8 km vroeger om mijn pad komt. Zo zal ik toch wat meer tijd hebben om te recupereren van mijn zware nacht. Morgen heb ik dan wel een zwaardere dag voor de boeg, maar dat zien we morgen wel.
Na 5 km kom ik terug een bar tegen waar ik me een cola bestel. Er is niemand aanwezig; de baruitbaatster is een zaal ernaast aan het klaarzetten. Ik voel me duizelig en ga me op de grond neerleggen. Alles draait om me heen. Het is duidelijk: ik heb last van de kristallen in mijn oren.
Ik zet de tocht weer verder en beslis om te liften. Doch geen kat ( of hier: geen auto) te zien.
Het is zinloos.
De kilometers gaan slaksgewijze vooruit. Ik bel Anne. Mijn Gpx zegt me om 17u30 aan te zullen komen, Anne zegt dat via routeplanner het nog 2u30 stappen is.
Na 4 km moet ik me terug op de asfalt neerleggen en na nog eens 3 km leg ik me in een bushokje. Het gaat niet.
Ik sleur me verder en kom een auberge tegen, maar deze is gesloten. Nog 4.5 km te gaan! Ik bel Anne en vraag mijn auberge op te bellen om mij te komen halen, doch Anne krijgt geen antwoord. Ook een taxibedrijf opbellen is zonder resultaat. Tenslotte belt ze Annelies die in Spanje woont op met de vraag om te helpen. Lies, die een Spaans telefoonnummer heeft, beslist om de auberge waar ik lig op te bellen. En , Bingo!
Daarna verliep alles vlot. De eigenaars hebben me geholpen, een cola aangeboden en een taxi opgebeld.
Op mijn bestemming aangekomen, heb ik gedoucht, mijn kleding afgegeven om te wassen en te drogen en ben ik in bed gekropen. Om 19u30 kon ik gaan eten: dus wekker gezet.
Maar mijn eten kreeg ik niet binnen.
Ik moest om medische hulp vragen. Iedereen was super in de herberg/ restaurant. Maar in het dorpje Pontacamiño was geen dokter. Ik moest een taxi nemen naar het ziekenhuis van Negreira. Terug pech: geen Taxi beschikbaar. Dan besloot de vriendelijke auberge eigenaar me zelf er heen te brengen. Hij ging mee binnen: masker verplicht; ik had er geen. Maar ook dat legde de man uit aan de balie. Dan maar zonder masker.
Covid test was noodzakelijk vooraleer ik bij de dokter mocht. Gelukkig negatief. De vriendelijke heer bleef de hele tijd in de wagen op me wachten.
Ik kreeg een infuus met medicatie. Symptomen konden wijzen op een virus, verzwakking, of iets anders.. maar aangezien mijn avontuur ten einde is, werd ik geadviseerd nu mijn rust te nemen en mocht ik naar de herberg. Geen kosten! Wordt met de mutualiteit geregeld. Ik kan de herbergier niet genoeg bedanken dat hij dit zomaar voor me deed! hij zei dat voor mij geen regels gelden om rond 9u de kamer te verlaten. Ik ben als een blok in slaap gevallen en schoot om 8u50' terug wakker.
Er werd me nog een stevig ontbijt voorgeschoteld: ik kan er weer tegenaan, rustig wel, want hier eindigt mijn Camino tocht: ik neem om 11u een taxi naar Santiago!
Comentários