Chinchilla - Albacete (21,35 km)
Deze ochtend voor het eerst een ontbijt genomen in het wegrestaurant El peñon. Het was er om 6:30 al zeer bedrijvig met veel vrachtwagenchauffeurs en werklieden die voor het werk een koffietje kwamen drinken.
De weg is bijna altijd rechtdoor een verlatenlandschap. Een totaal ander landschap dan de eerste dagen in de provincie Valencia. Nu wandel ik al enkele dagen in het niemandsland van Castilla La Mancha. Na minder dan 5 km zie ik Albacete in de verte al liggen. Het nadert maar stapvoets.
Als ik achterom kijk dan blik ik terug op de burcht van Chinchilla.
Na 5 dagen sleutelen aan mijn rugzak zit hij nu goed aan mijn rug. Meer dan 30 jaar geleden toen Nele (oudste dochter) nog maar pas kon lopen, maar nog geen bergwandelingen in Oostenrijk aankom, droeg ik op mijn rug een rugzak waar Neleke in kon zitten. Ze sliep onmiddellijk en haar hoofd slingerde van links naar rechts. Dit gevoel heb ik nu.
De TGV blijft het landschap door klieven links van mij, dan eens rechts van mij, boven het landschap uit, dan weer onder het landschap. Je hoort hem wel, maar je ziet hem soms niet.
Gisteren was er in het landschap nog een boom met een beetje schaduw te zien, maar vandaag helemaal niets. Een boer is het land aan het omploegen. Door de droogte maakt het behoorlijk wat stof. Ik stop even tot de stofwolk gaat liggen. De boer stapt uit om mij een Buen Camino toe te wensen en wijst naar waar ik mijn weg moet verder zetten. De stad Albacete komt stapvoets dichterbij.
Toen ik aan familieleden meldde dat ik naar Santiago zou gaan, kreeg ik van een tante de reactie: "wat heb je mispeutert?" Blijkbaar leeft dit nog als boetentocht.
Zowel Chinchilla als Albacete liggen aan de snelweg. De Camino volgt deze lange, eindeloze weg, alhoewel deze niet te zien is. En dan …eindelijk wat bomen, wat schaduw...pffff
Albacete is een grootstad met de nodige drukte, overal zijn er werken. Zouden het hier binnenkort verkiezingen zijn? Geen slaapplaatsen voor pelgrims, enkel voor daklozen of vluchtelingen. De hostel zit vol. Gelukkig kan Anne nog een plaats in de binnenstad bemachtigen aan de nodige prijs.
Voor mijn vertrek werden mijn haren kortgeschoren door Arthur en Morgana, mijn kleinkinderen. Toen beloofde ik mijn haar en baard te laten groeien gedurende de Camino, want dan heeft Anne er geen last van. De baard moet ik wel afdoen als ik terug naar huis ga: met andere woorden naar een barbier in Santiago. De zon doet haar best en ik krijg reeds een mooi kleurtje. Daarom zoek ik vandaag een barbier op. Moest ik tot een Santiago wachten, zou ik een belachelijk figuur slaan met een geschoren baard ( witte huid) en voor de rest een bruine huidskleur...De barbier kan mijn vraag niet verstaan: afscheren? Hij kan het niet geloven. Zo'n mooi opkomend grijs baardje zegt hij ( of denk ik te verstaan). Hij kent Anne niet. Sorry Arthur en Morgana!
Ik bezocht ook de kathedraal San Juan Bautista waar ik mijn stempel ging afhalen.
Daarna ging ik nog een kijkje nemen in het messenmuseum : El museo de la Cuchilleria : een echte aanrader!
PS: gepensioneerden, en daar behoor ik nu ook bij, betalen maar 0.50€.
Het oude conservatorium waar een foto/ schilderijen tentoonstelling was is ook een bezoekje waard..
Maar al bij al is Albacete een drukke, rumoerige stad, iets wat ik nu best kan missen
Comments