San Martin de Valdeiglesias - Cebreros (23,5 km)
Het is woensdag 5 juni. De wekker loopt af om 7:30. Dat is lang geleden. De laatste maanden stond de wekker om 6 uur in voorbereiding van de Camino. Dat het warm ging worden, was geweten, dus vroeg opstaan is de boodschap. Het wordt een kortere etappe, maar we gaan de bergen in. Klimmen en zweten, dus! Ik voorzie een omweg te maken naar de 'Torros de Guisando' , iets wat overal aangeschreven staat als een omweg van een 3tal km's waard. Het openluchtmuseum opent echter pas om 10u, vandaar geen vroege start. Eerst neem ik nog een kort ontbijt met een café con leche in een buurtcafé.
Gisterenavond heb ik nog met Nele, mijn dochter gebeld. Ze is morgen jarig. Doch ze had ander droevig nieuws te melden. Het gesprek blijft in mijn hoofd naar zinderen. Een van haar Chefs verloor het leven bij een ongeval. Hij stond samen met zijn vrouw te wachten bij lichten voor wegenwerken en werd aangereden door een camionette. De bestuurder van de camionette is het op een lopen gezet in plaats van hulp te bieden. Een mens kan soms raar reageren bij sommige situaties.
Vandaag dus een korte wandeling met korte lus van 3 km naar de stenen 'Torros de Guisando'
In het hotel van vannacht waren veel fietsers pelgrims. Op de baan rijdt mij een fietser pelgrim voorbij en ik wens een 'Buen Camino'. Fietsen is minder vermoeiend voor de knieën dan stappen en ook het dragen van een rugzak is niet evident. Daarom opteren veel mensen om de Camino met de fiets af te leggen. Even later keert de fietser terug in omgekeerde richting; misschien is de weg niet toegankelijk voor fietsers. Maar meerdere fietsers komen die richting uit, zelfs een met drie camera's op zijn stuur bevestigd en nog één op zijn helm. Het is inmiddels 9:30 en nog 2 km te gaan tot aan de stieren. Dan ben ik perfect op tijd wanneer de deuren van het museum om 10 uur open gaan. Stiptheid, daar hou ik van. Het is bijna 10 uur en inmiddels moet ik toch een glimp van het museum zien.
Ik neem mijn GPX bij de hand en zie dat ik nog 51 minuten moet stappen om het museum te bereiken. Ik ben veel te gestapt. Vandaar ook het terugkeren van alle pelgrim fietsers. Na bijna een uur stappen kom ik aan bij het museum. De ingang staat open. Geen mens te zien, dus loop ik vrij rond. Op een binnenplaats staan 4 granieten stieren die uit de 3e- 4e eeuw voor Chr. stammen: Keltische beelden.
Elk beeld is anders; er gaat zoveel kracht van uit. Toch verbazend dat deze oerbeelden zoveel eeuwen overleefd hebben. 'De stenen stieren van Guisando': het zou zo nog een album van Suske en Wiske kunnen zijn.
De Camino de Levante en de Camino Sureste lopen door elkaar waardoor verwarring ontstaat en er mislopen kan worden. Vooraan, op de parkeerplaats van het museum staan twee vrachtwagens praktisch tegen elkaar aan. Ze zijn stieren aan het overladen van de ene vrachtwagen in de andere. Dit verloopt niet evident en de stieren zijn wild. Ik wil er enkele foto's van nemen, maar de vrachtwagen bestuurders maken duidelijk dat dit niet gewenst is. Ze jagen de stieren op met een stok waar stroomstoten doorgegeven kunnen worden.
Onderweg stap ik veel graniet stenen in de blakende zon; ik zoek een plaats om rustig mijn middagmaal te nemen en even uit te rusten.
Het wordt weer snikheet. Het asfalt gloeit van de warmte. De weg van vandaag zou vrij vlak zijn, doch de weg loopt over grote granietstenen, het doet me denken aan de Ifach in Calpe.
Tussendoor loopt opeens een zompig pad.
Ik bewonder de verschillende bruggetjes en muurtjes: je waant je aan de Chinese muur.
Het zijn echter prachtige Romeinse bruggen. En het is Heet. Snikheet! Deze weg werd vroeger gebruikt door Isabella I (1468), gekend als ' La Católica', en door haar broer ' de erwten Princes' genoemd. Ze bezocht langs deze weg de 'Torros de Guisando' . Als plaats van bezinning?
Eindelijk zie ik een rustmogelijkheid. Schaduw, bankjes, een kapel. Ik neem hier mijn pauze. Vermoedelijk is dit een grote open ruimte waar een misviering kan gegeven worden. Of wordt hier 's zondags gepicknickt? Er is een bron waar kan ik mijn hoofd even kan verkoelen. Mijn GPX toont aan dat ik nog 4 km te stappen heb. Oef... Einde in zicht.
En dan bereik ik eindelijk de eerste huizen van Cebreros.
Bij het binnen stappen van het stadje is er ook een schandpaal te zien. Dit is reeds de 3e die ik tegenkom. Wat waren het toch vroeger barbaarse tijden om mensen zo te straffen.
Ik neem een half uurtje pauze op het eerste terrasje van een bar dat ik tegenkom en geniet van mijn Cola zero.
Na nog een behoorlijke klim van 2 km ben ik om 16u'45 eindelijk aan mijn hotel.
Het is een hotel gerund door een school met horeca opleiding, een soort Spermalie, dus.
Bij aankomst zag ik dat de eetzaal goed vol zat met mensen die genoten van de kookkunsten van de studenten.
Na een douche en mijn was gedaan te hebben, mijn dagelijks ritueel, rust ik nog wat uit en ga daarna de stad in voor de aanschaf van mijn lunch en drank voor morgen. Ik breng tevens een bezoek aan de plaatselijke kerk ( alweer gesloten). Bij mijn Camino km's komen dus gemakkelijk dagelijks nog 2 km erbij.
Ik besluit om in het hotel een avondmaal te nemen. Vanavond geen menu, maar Raciones op de kaart. Voldoende en lekker. Meer moet dat niet zijn.
Comments