Xátiva naar Moixent (26.30 km)
Voor vertrek nog even naar gisteren vrijdag 18 mei. Taxi Annelies bracht ons samen met de kleinkinderen en Anne naar Xativa een mooi stadje waar we een appartement geboekt hadden.
Na het uitpakken gingen we de stad verkennen en uitzoeken waar de Camino route passeert. Gemakkelijker gezegd dan gedaan. De bewoners van Xativa brachten ons niet wijzer en ook de lokale politie keek ons verbaasd aan. Annelies vond dit nogal raar voor een stad waar de Camino de Levante doorloopt. Ik zei dat, als je dit in Brugge zou vragen aan een Bruggeling (als je nog een Bruggeling vindt tussen alle toeristen) deze het waarschijnlijk ook niet zouden weten. Misschien zelfs de schepen van cultuur in Brugge niet.
In Xativa was een lokale stoet aan de gang met prachtige klederdrachten´: einde van een week feestvieren. Zo kennen we Spanje!
De Compostella route werd uiteindelijk gevonden! Oef... nu nog een stempel voor in mijn Credencial . Daarvoor gingen we op zoek naar de Sint Jacobs kerk, of een andere …
Maar alle kerken waren gesloten.
één was open waarop dat moment een bruid met bruidegom en familie aankwamen (dus niet het moment om een stempel aan de priesters te vragen) Voor een huwelijk zijn ze hier wel anders uitgedost dan bij ons.
De avond was leuk afgesloten in een lokale bistro
Zondag 19 mei gezellig ontbijt met familie om vervolgens de Camino aan te vangen
Het afscheid kwam pas na enkele kilometers omdat Anne, Annelies, Arthur en Morgana een eindje mee wandelden.
Om 10.52 uur , in Nóvetle, nam ik afscheid van mijn familie.
Eke Camino begint met een eerste stap en deze wordt gezet en het is warm, zeer warm. De zon schijnt volop. Mijn eerste Camino ervaring om met een rugzak van 15 kg te stappen.
Het is zondag en er is geen mens te zien op het parcours. In het dorpje Anahuir stapt voor mijn een oude man met twee teckels. Hij wenst me een "buen Camino". Ik bedank hem. Dit doet deugt na een uur wandelen in deze blakende zon. Ik stap langs eindeloze citrus velden, afgewisseld door olijfbomen.
Het pad loopt tussen twee heuvels: Sierra de Enguera en de Sierra Grossa in een op en neerwaartse route.
Na Canals te verlaten, stap ik door naar Vallada het eindpunt van vandaag. Aan de bomen lonken de sinaasappelen. Jammer dat de plantages zeer goed afgeschermd zijn. Er hangt een tak over de omheining en ik kan niet aan de verleiding weerstaan om toch een sinaasappel te plukken. Om hierin te slagen moet ik springen, met een rugzak van 15 kg is dit niet evident maar het lukt en hij smaakt! Een eindje verder liggen de appelsienen voor het rapen op de grond van de weg.
Een mountainbiker komt met de fiets in vliegende vaart naar beneden en roept me met een brede glimlach succes toe in het Spaans. Vermoedelijk denkt hij "die man zal morgen vroeger zijn tocht aanvatten om niet in deze volle zon te moeten stappen" En gelijk heeft hij.
Inmiddels is het 14:30 voorbij en ik nader mijn eindbestemming Vallada na 19,32 km.
Mijn vingers plakken door het eten van enkele appelsienen en er is geen water te besturen. In het centrum merk ik een fontein op waar ik mijn handen kan wassen. Het begint lichtjes te spetteren doch van korte duur. Op de Plaza Mayor neem ik plaats om wat te eten. De stad is volledig verlaten, het politiebureau is gesloten en een slaapplaats vinden is niet mogelijk. Er zit niets anders op dan door te stappen naar het volgende dorp Moixent 6,95 km verderop.
Ik heb Vallada net verlaten of het begint weer te druppelen en de hemel zet zijn sluizen open. Ik zet mijn rugzak aan de kant om een regenjas uit te halen en vervolgens een beetje te schuilen onder een sinaasappelboom. Wanneer de regen een beetje mindert, zet ik me weg verder en trotseer ik nog een tweede regenvlaag .Mijn poncho zit ergens in mijn rugzak en ik kan deze tijdens de regenbui niet uithalen. Deze poncho zal morgen op een meer bereikbare plaats in de rugzak zitten!
Moixent wordt bereikt, en ik ga meteen naar het lokale politiebureau om mij aan te melden en een slaapplaats te vragen. " Peligrino?" ja dat ben ik. Een vriendelijke dame begeleidt mij naar een refuge dat net boven het politiebureau gelegen is. Accommodatie is niet top maar voldoende.
Ik kan mijn kledij wassen en ophangen aan de buitendroogrek op de eerste verdieping. Hiervoor moet ik uit uit het raam hangen en dit is niet evident voor iemand met hoogtevrees. Na een bad te hebben genomen, ga ik de stad in op zoek naar een avondmaal in la Taberna d'Esther: een menu daudia, een volwaardig goede maaltijd. Buiten in de tent op straat wordt Bingo gespeeld, ik ga binnen waar het rustiger is. Als ik bijna wil afrekenen komen toch zeer veel mensen binnen. Bij het verlaten van de zaak zie ik waar de commotie om draait. Het giet water buiten.
Bij bereiken van de refuge is mijn gewassen en te drogen gehangen kledij druipnat! Dus terug uitwringen en binnen te drogen hangen! Een bewogen, leerrijke Camino dag.
Eerste dag (PS na vele dodentochten zonder blaren) heb ik na 1 Camino dag twee blaren op mijn tenen.
Comments