Olveiroa - Muxia (32.16 Km)
Het is zondag 30 juni. Vandaag wandel ik mijn Camino van Olveiroa naar Muxia 32,18 km. Zoals ik reeds gewoon ben, vertrek ik om 6 uur. Het is zeer mistig en vochtig weer. De planning is een beetje gewijzigd: waar ik eerst naar Fisterra dacht te gaan en vervolgens naar Muxia, doe ik de weg omgekeerd zodat ik op 1 juli, mijn verjaardag, in Fisterra aankom.
Na 5 km stop ik voor een ccl en koffiekoek.
Er zijn enkele pelgrims op dit ochtenduur aanwezig.
Daarna start ik mijn klim omhoog.
Op een Camino kilometerpaal is er een verkoop van schelpen en een eindje verder is splitsing Muxia - Fisterra. Raar, maar waar, alle pelgrims gaan richting Fisterra en ik loop terug alleen richting Muxia.
De weg langs een bospad is zeer vochtig, alle planten zijn nat. Ik beslis om eindje op de asfaltweg te stappen.
Na enkele kilometers stappen, neem ik terug het Camino pad door het bos. Het pad is zeer zompig en soms zeer moeilijk bewandelbaar.
Een boer passeert mij met prachtige schuwe paarden. Ik moet me langs de kant houden zodat ze durven voorbij gaan.
Aan een kerkje is een bushokje waar een sticker staat dat je moet opletten voor kakkerlakken. Bussen rijden af en aan van Muxia naar Santiago en omgekeerd. Voor vele pelgrims loopt deze tocht op zijn einde en sommigen zitten op een matje te mediteren langs de kant van de weg.
In de verte, aan de overkant van de baai zie ik de vuurtoren van Camariñas liggen. Daar was ik vorig jaar toen ik met Anne uitgenodigd werd op een internationale kanthappening.
Tegen het middaguur bereik ik de Costa da Morte, de dodenkust, in Muxia. De zee is hier zo verraderlijk en wild dat reeds vele schepen hier schipbreuk geleden hebben en ook vele mensen verdronken zijn. Hier, in deze baai, is trouwens ook jaren geleden een containerschip die olie verscheepte, gezonken en was de zee en de kust bezoedeld met olie: een zware milieuramp die nog jaren merkbaar was. Nu is hier gelukkig niets meer van te zien.
Het blijkt al mogelijk om in het water te zwemmen.
Ik ben iets te vroeg aan de auberge die pas om 13 uur open gaat en geniet van de rust van dit vredige kuststadje.
Dan neem ik mijn intrek in een prachtige moderne auberge.
Na te douchen en alle kledij gewassen te hebben ga ik wat eten en maak ik nog een wandeling in het stadje.
Ik bezoek een eerste instantie de Heuvel Corpiño met het kruis waar men het een zeer mooi overzicht van de baai en Muxia heeft.
Nadien ga ik een kijkje nemen in de kerk Santuaro da Virxé de Bora. Een prachtige kerk met vele afbeeldingen van de zee, en mooie glasramen.
Ook de vuurtoren is mooi en op het pleintje staat het kunstwerk Mirador Jezus Quintanal.
Ik ga op zoek naar kantwerk, want zoals Brugge staat ook Muxia bekend voor kloskant.
Aan de dijk vind ik een klein winkeltje wat ook een kantclub blijkt te zijn en waar men aan het klossen is. Ik mag er geen foto's nemen, maar wel van de kantwerksters. Wellicht heb ik zelfs een van die dames ook in Camariñas aan het werk gezien. Deze kustdorpjes en steden leven hier nog van de visserij en het kantklossen, en hier in Muxia natuurlijk ook van de Pelgrims.
Als ik eraan denk dat ik volgende week al terug thuis ben.... een rare gedachte.
Morgen stap ik tot in Fisterra, het einde van de wereld.